Ku pamięci, mięci kupa

z cyklu: a u t o t e r a p i a

Długo prowadziłam bloga z przekonaniem, że każdy wpis musi być ogromny i poświęcony ogromnemu tematowi. Zupełnie nie dostrzegałam potencjału prostych myśli, które wpadają do głowy podczas siedzenia na przystanku albo picia cydru  ze znajomymi. To był błąd, z którego najlepiej leczyć się poprzez praktykę, więc od kilku miesięcy praktykuję. Dziś też chciałabym Wam opowiedzieć o czymś całkowicie przyziemnym - o mojej rodzinie.

Korzenie mojej rodziny są głęboko wpuszczone w wieś. Niestety w wyniku różnych nieprzyjemnych wydarzeń zarówno jedni, jak i drudzy dziadkowie byli zmuszeni do przeprowadzek. Nie doświadczyłam więc czegoś takiego jak stojący od kilku pokoleń dom rodzinny, w którym unosiłby się duch wspólnoty i w którym można by było buszować godzinami w poszukiwaniu skarbów. Przeprowadzki wymagają minimalizmu, szczególnie gdy między nogami plączą się małe dzieci. W trakcie pakowania z wieloma rzeczami trzeba się było rozstać. Być może dlatego tak lubię jeździć na zaproszenie Marfy do jej pięknego domu w Cieszynie.

Dziadkowie i pradziadkowie byli ludźmi wykształconymi, ale mieszkającymi w małych miejscowościach. Dzięki temu mogłam w dzieciństwie uciekać od spalin na idealne wakacje na wsi, żeby beztrosko rozbijać kolana, wspinać się na drzewa i chodzić po warzywa i owoce nie do sklepu, ale za dom. Wciąż to robię, za wyjątkiem wspinaczek. Wyobraźnia zrobiła ze mnie strachliwą istotkę z najczarniejszym scenariuszem gotowym do wyświetlenia się przed każdym szaleństwem.

Nie, to niestety nie moje rodzinne pamiątki. To zdjęcia, kartki i pocztówki zaadresowane do kogoś zupełnie mi obcego. Dostałam je niedawno w prezencie od Janka (dziękuję!), a skarby te należały do jego ciotki. Od razu znalazłam na nie piękną puszkę z targu staroci. Listy, pozdrowienia, życzenia. Czytając ciepłe słowa i przy okazji podziwiając przedwojenne pismo, uświadomiłam sobie obecność strachu, do którego bardzo niechętnie przyznaję się przed samą sobą.

Zrozumiałam, że - choć zbudzona w środku nocy bez zastanowienia  potwierdziłabym, że mamy w rodzinie świetne relacje i kochamy się - tak naprawdę niewiele wiem o dziadkach, pradziadkach, ciociach i wujkach. Co gorsza, w dużej mierze jest to moja wina, ponieważ nie tylko oni nie zaczynają opowiadać, ale też ja nie pytam. Boję się tej powierzchowności tym bardziej, że ja dorastam, co jest niestety równoznaczne z faktem, że moi dziadkowie się starzeją. Czasem ciężko jest na to patrzeć, gdy pamięta się wspólne zabawy i wycieczki. Teraz, kiedy większość czasu spędzają w domu, w końcu moglibyśmy zacząć rozmowę. Ale na horyzoncie pojawia się jeszcze jeden problem... 

Wstyd. Po prostu jest mi wstyd tak nagle zacząć pytać. I jeszcze bardziej mi wstyd za to, że jest mi wstyd, bo przecież nie powinnam się tak czuć. Ale będę nad tym pracować i zapytam, ponieważ uczucie żalu, że się czegoś w porę nie zrobiło jest bez dwóch zdań najgorsze na świecie.