Nico

Dziś rano siedząc przy biurku przesłuchałam trzy solowe albumy Nico. Kilka godzin później przeczytałam, że właśnie tego dnia 28 lat temu zmarła w wypadku motocyklowym. Zrobiło mi się okropnie przykro, chociaż wiedziałam (czy raczej podejrzewałam, bo chyba nigdy tego nie sprawdziłam), że nie żyje. Zawsze mnie dziwił ten mechanizm przeżywania śmierci obcych osób, któremu tak łatwo ulegam.  

Nico by Steve Schapiro, Times Square, 1966

Nie wiem, czy Nico kiedyś pojawiła się na blogu. Nie wyobrażam sobie, żeby zabrakło tu dla niej miejsca, bo to jedna z moich ulubionych postaci lat 60. Kiedyś myliła mi się z muzą YSL i modelką Betty Catroux (to głownie przez te dwa zdjęcia), zresztą obie były bardzo inspirującymi kobietami.

Nico by Guy Webster, 1967 i zdjęcia próbne zrobione przez Warhola, 1965

Mam wrażenie, że przy wspominaniu lat 50., 60. i 70. Nico stoi gdzieś na uboczu. Nie doczekała się statusu ikony, o której każdy słyszał, zupełnie niesłusznie. Nico urodziła się w Niemczech jako Christa Päffgen. Mając zaledwie 13 lat zaczęła pracę modelki i podróżowała po całym świecie. Jej kariera nabrała rozpędu w Nowym Jorku, gdzie brała lekcje aktorstwa. Tam również poznała Warhola, który wciągnął ją do The Factory i włączył do zespołu The Velvet Underground.

Nico i Marcello Mastroianni w "La Dolce Vita" Felliniego, 1960

Nico, John Cale, Gerard Malanga and Andy Warhol of the band The Velvet Underground

Andy Warhol, Nico and The Velvet Underground,by Steve Shapiro, 1965

Nico and Andy Warhol as Batman and Robin for Esquire Magazine, 1967

Najwięcej osób kojarzy Nico właśnie z tej płyty, która narodziła się z inicjatywy Andy'ego:

Ale oprócz tego nagrała 7 płyt solowych. Jej pierwsza z 1967 roku jest moją ulubioną:

Oczywiście jej życie było pełne wzlotów i upadków, z czego tych drugich było o wiele więcej, ale inaczej się chyba nie da, jeśli jest się częścią najpopularniejszej bohemy świata i zna się dosłownie wszystkich (na przykład Jima Morrisona). Nico zmarła mając 49 lat. Bezpośrednią przyczyną śmierci był wypadek motocyklowy, ale jeszcze przed nim jej stan zdrowia był fatalny, ponieważ niemal całe życie była uzależniona m.in. od heroiny.

Nie potrafię wytłumaczyć dlaczego, ale jej osoba działa na mnie jak magnes. To chyba magia osobowości i charyzmy, bo mogę z zafascynowaniem patrzeć nawet jak Nico obcina sobie grzywkę. Zdjęcia, które uwieczniły jej szaloną młodość i w większości smutne życie są dla mnie niekończącym się źródłem inspiracji. Lubię ich autentyczność, brak przyklejonych uśmiechów, a niektóre kadry (na przykład ten poniżej) tak bardzo mi się podobają, że kiedyś będę je na pewno próbowała odtworzyć. Tym bardziej cieszę się, że w tym tygodniu listonosz przyniósł mi wymarzonego analoga.

Nico by Guy Webster, 1967

Nico and Gerard Malanga

Nico by Jeanloup Sieff, 1956

Nico by Billy Name, ca. 1966

wszystkie zdjęcia pochodzą ze strony The Red List